Asian Rainbow.: Call of the Moon

Rozdział V – Cześć, jestem Yoru.

“I nawet postawienie na prawdziwe ja boli. Stawiając na przyszłość trzeba kroczyć dumnie przed siebie. Chcąc zapomnieć o przeszłości, musimy przestać pamiętać to, kim kiedyś byliśmy.”
~ Kana-chan.

Podczas nocnych łowów znowu wracałam do wspomnień. Nie miałam już siły na tą falę zdarzeń, owianych mgła, które uderzały mój umysł. Dobrze, że tym razem Han ich nie widział. Z czasem pojedyncze zdarzenia stawały się wyraźniejsze, fragmenty pokazywały historię moich białych włosów, ale nie była ona jasna. Było także jakieś dziecko, ale to nie byłam ja... z pewnością nie. Widziałam w tym także Krisa... co było jeszcze dziwniejszą rzeczą, mimo że wychowywałam się z nim od małego dzieciaka. Cóż poradzić, nic nie było teraz pewne. Moje wspomnienia są strzępkami ciemnej masy, która oplata mój umysł.

-Yokka, musimy się śpieszyć, bo niedługo wstaje słońce. - Luhan wybudził mnie z transu.

-Nie... tylko nie to... - burknęłam. - To znaczy tak! Już idziemy! - Krzyknęłam nagle, jakby chcąc się z czegoś wybronić, ale nie wiedziałam dokładnie z czego.

-Dobrze się czujesz, didi? - Spytał, unosząc lekko prawą brew.

-Od dziś... - zawahałam się -... mów na mnie Yoru. - Skontrowałam jakby odruchowo. Lu zmarszczył czoło I lekko przechylił głowę.

-Yoru? - Spytał, by upewnić się,czy wiem co mówię.

-Tak, Yoru... To bardziej odpowiednie imię dla mnie... w końcu jestem dzieckiem nocy... - dodałam po chwili.

-Ładnie brzmi. - Odparł, łapiąc mnie za rękę. - A teraz chodźmy. - Uśmiechnął się. - Yoru. - Czym prędzej udałam się za nim.

Po powrocie z lasu padłam na łóżko. Zasnęłam w ciągu kilku minut, co dla wilka było faktem niesłychanym.

-Nie podoba mi się ten świat... - szepnęłam spoglądając w lustro. Widziałam siebie w długich, białych włosach, cerze jeszcze bledszej, niż miałam I o złotych oczach, bardzo nienaturalnych, nieludzkich, ze spojrzeniem, które przeszywało niepokojem, spoglądało w głąb człowieka na wylot. Skąd to wiem? Patrząc w lustro, mogłam zajrzeć w głąb siebie... w miejsca, o których nie miałam pojęcia. Przeszłość stopniowo zaczęła się odsłaniać. Jezioro... widziałam jezioro z przejrzystą wodą, od tafli odbijał się blask bladego księżyca. Czasami miłość oznacza, że trzeba odejść... ale nie w tym wypadku. Nie czułam miłości, bo nie było jej w tym miejscu. Dziecko w wodzie, trzymane przez kobietę I mężczyznę, pełnia, białe włosy I nagle mgła osłoniła wszystko. Znowu stałam przed lustrem. I czego teraz chcę? Całego życia w godzinę?

-Nie podoba mi się ten świat... - szepnęłam ponownie, a wszystko zniknęło w mgnieniu oka.

Poranek. Słońce świeciło bardzo mocno. Luhan właśnie parzył herbatę w kuchni, a ja z kompletnym rozgardiaszem własnej osoby ruszyłam na stołek przy blacie. Usiadłam niechlujnie I położyłam się przed talerzem z kanapkami.

-Chciało ci się tak wcześnie? - Spytałam półprzytomna.

-Zawsze wstaję o tej porze. Przyzwyczajenie, Yoru-di. - Powiedział radośnie.

-Przeklinam swoją bezsilność... - wyszeptałam, wpatrując się w zegar na lodówce.

-Coś się stało? - Spytał zmartwiony, opierając się o blat I spoglądając na mnie.

-Śniłam... Mam wrażenie, że w snach wracają moje wspomnienia albo coś ważnego, o czym wiem, ale tego nie pamiętam... Tak jakby ktoś wyrzucił wszytko co miałam w głowie I rozbił na kawałki. Teraz te kawałki wracają do mojego umysłu I układają się jak puzzle na pustym blacie... - zaczęłam wywód.

-Wszystko jest możliwe. - Podał mi herbatę.

-I czasami jest mi bardzo zimno I bardzo smutno I nie ma nikogo, kto chciałby zmienić moje łzy na uśmiech... - westchnęłam I widząc, że Lu już chce się odezwać, dodałam – ale to nic. Marzymy o tym, czego nie mamy. - Starszy spojrzał na mnie zdziwiony.

-Zadziwiasz mnie dziś Yok... - wziął głęboki wdech. - Yoru. - Poprawił się szybko I wrócił do gotowania. Spojrzałam na niego nieco rozbawiona. Umiał zmienić mój nastrój diametralnie w ciągu jednej chwili I to mnie do niego ciągnęło. Wiedział co powiedzieć aż za dobrze.

-A ty czemu jesteś samotny? - Zapytałam, gapiąc się na niego ordynarnie.

-Prawda jest taka, że czasami tak bardzo mi kogoś brakuje, że ledwo mogę to znieść, ale... teraz już nie jestem samotny. Z ciebie nigdy nie zrezygnuję. - Rzekł, ciągle sprawdzając moją reakcję.

-Dlaczego wcześniej nic nie powiedziałeś? - Zdziwiłam się.

-Bo nikt nie pytał. - Parsknął śmiechem, obrócił się I rozczochrał mi włosy.

-Doigrasz się gege.... - burknęłam.

-Nie tak szybko. - Zaśmiał się ponownie, puszczając mi oczko.

I znów trudno uwierzyć, że marzenia się spełniają... To właśnie przemknęło mi przez myśl. Nigdy tego nie zapomnę.